‘Die fles was niet voor mij bedoelt, maar voor Thijs. Thijs heeft via via te horen gekregen dat ik de laatste tijd veel optrek met Dean en dat kon hij niet aan. Blijkbaar zijn we meerdere keren gezien door vrienden van hem. Hij kwam die avond verhaal halen en dat liep dus uit de hand zoals jullie weten. Ik ben daar de dupe van geworden en daar heb ik nu mee te dealen. Nu snappen jullie misschien beter waarom ik al die tijd geen aangifte wilde doen.’

Lars heeft Anouk gesproken. Hij kwam haar onderweg tegen en ze heeft hem dingen verteld waarvan ik niet wist dat zij dit wist. ‘Lotte, er is een pakketje voor je’ roept mijn vader vanaf beneden.

Ik ken dit gezicht van mijn moeder, dit gaat niet goed aflopen. Ergens wil ik mijn moeder tegen houden, maar toch ook weer niet. Ik blijf zitten zoals ik zit en spits mijn oren. ‘Hoe durf jij je hier nog te vertonen? Wie denk je wel niet dat je bent?’ hoor ik mijn moeder schreeuwen. ‘Maak dat je weg komt voor dat het uit de hand loopt!’ Op dat moment parkeert mijn vader zijn auto op de stoeprand waar ik sta te wachten. Boos stapt hij uit en smijt zijn autodeur met een keiharde knal dicht. ‘Wegwezen jij!! Jij hebt hier niks meer te zoeken! Laat ik je niet nog een keer in de buurt van Lotte zien. Opdonderen.’ Ook Lars arriveert en loopt direct op ze af. ‘Geen idee wat hier gaande is, maar zullen we dit nu even laten voor wat het is? Lotte naar huis brengen en in bed leggen is nu even het belangrijkste.’ Ik probeer mijn rolstoel om te draaien om te zien wat er gebeurt, maar ik heb er de kracht niet voor. Lars komt naar mij toe gelopen en rijdt mij naar de auto van mijn ouders. Mijn vader opent het portier en met hun hulp stap ik, zonder Anouk ook maar een blik te geven, in de auto. ‘Gaan jullie maar vast, ik breng de rolstoel wel terug.’ zegt Lars. ‘Kom je ook naar het huis van mijn ouders toe Lars?’ ‘Als jij dat wil, dan kom ik erachter aan Lotte. App het adres even.’ Vraag me niet waarom, maar ik heb Lars graag om mij heen op dit moment. Ook al ken ik deze jongen nauwelijks, het voelt vertrouwd. Mijn ouders stappen in en we rijden weg. Terwijl wij weg rijden, kijk ik in de spiegel en zie ik Anouk verslagen staan. Lars loopt haar straal voorbij. Ik app Lars het adres van mijn ouders huis en de rest van de weg staar ik door het raam naar buiten. Niemand zegt wat. Er gaan zoveel gedachtes door mijn hoofd heen. Ik probeer alles op een rijtje te zetten, maar het lukt niet.

Ik voel mijn telefoon in mijn hand trillen maar ik reageer niet. Stokstijf zit ik in mijn bed, oog in oog met de dader. Ik wil schreeuwen, boos worden, schelden, hulp roepen, opstaan, maar ik doe en kan helemaal niks. Mijn lichaam is verstijfd van de schrik, ik laat nog net mijn urine niet lopen. Mijn hartslag maakt overuren, dat voel ik. Dat moet Sanne ook kunnen zien op haar scherm. Ik hoop maar dat ze snel komt. 'Lotte, kan ik even met je praten? Ik heb het een en ander uit te leggen.' zegt Dean. Mijn mond is droog, ik probeer iets te zeggen maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ondertussen voel ik weer mijn telefoon trillen. Dan gaat de deur van mijn kamer open. Ik slaak een zucht van opluchting. Lars komt binnen gelopen. 'What the f*ck doe jij hier??? Jij hoort opgesloten te zitten idioot. Wie denk je dat je bent om hier heen te komen? Heel gauw wegwezen, anders bel ik de politie.' schreeuwt Lars tegen hem. Lars is zo kwaad dat ook Sanne de kamer binnen komt, 'gaat het wel goed hier? Ik hoor jullie op de gang helemaal.'

Ik spuug mezelf helemaal onder en wordt overvallen door extreme duizeligheid. Ik probeer het bed vast te pakken maar het lukt me niet. Mijn balans ben ik kwijt en ik val om. Ik probeer mijn val nog te breken door mijn armen uit te steken, maar met een harde klap, val ik op de koude grond. Fuck, dat deed zeer. Ik voel nattigheid langs mijn hoofd lopen en weet meteen dat het foute boel is. De deur van mijn kamer gaat open  en Andrea komt binnen. Ze laat alles uit haar handen vallen en rent naar me toe. ‘Jezus Lotte, wat heb je gedaan??’ ‘Ik moest overgeven en dacht snel naar de wc te gaan, maar toen werd ik duizelig en viel ik.’ Antwoord ik snikkend. ‘Je mag je bed ook helemaal niet uit, laat staan alleen. Blijf liggen, we wachten op hulp.’ Zegt ze terwijl ze op de alarmknop boven mijn bed drukt. Binnen no time staan er nog 4 andere verpleegkundige om mij heen. Ik hoor ze door elkaar praten maar ze lijken heel ver weg. Mijn ogen voel ik wegdraaien en het wordt weer zwart voor mijn ogen. ‘Lotte, Lotte hoor je mij, bij ons blijven!’ Hoor ik iemand roepen terwijl ze in mijn gezicht slaat. Langzaam voel ik mezelf weg glijden. 

Dit kan niet waar zijn! Ik speel het filmpje opnieuw af, nog een keer, en nog een keer. Ik zet hem op pauze en probeer in te zoomen. ‘Shit zooi!’ Roep ik kwaad. Het lukt niet om in te zoomen. Ik maak er een screenshot van en open snel mijn fotogalerij. Ik klik op de screenshot en zoom in, dan lukt het wel. Ja het is hem echt, hoe dan? Hoe kan dit waar zijn? En waarom heeft niemand mij wat gezegd. Ik ga terug naar facebook en bekijk het filmpje nog een paar keer. Het is heftig en vooral confronterend om te zien wat er die bewuste avond gebeurd is. Met tranen in mijn ogen en een hartslag van 200 bekijk ik het filmpje, telkens weer opnieuw. Telkens als ik die fles richting mijn hoofd zie gaan, voel ik de pijn opnieuw. En het ergste is nog, ik heb hier gewoon de dader voor mijn ogen.

Terwijl ik langzaam weer ontwaak, met nog steeds die barstende koppijn, hoor ik mensen praten. Ik kan de stemmen niet plaatsen en voel me te zwak om mijn ogen te openen. Aandachtig luister ik naar wat er allemaal gezegd wordt zonder te laten merken dat ik wakker ben. Nouja, wakker, ik lig erbij als een zoutzak, kan mijn ogen niet eens openen en wat er gezegd wordt sla ik niet eens op in mijn kapotte bovenkamer. Ik ben het zat, spuugzat. Dat liggen in bed, de hoofdpijn, de geur van het ziekenhuis, die vreselijke gordijntjes en de herrie van de bouwplaats waar ik op uitkijk. Het liefst ga ik vandaag nog naar huis, lekker in mijn eigen bed, in mijn eigen omgeving. 

Terwijl mijn moeder geschrokken naar me kijkt, grijp ik met mijn handen naar mijn hoofd toe. Het enige wat ik voel is verband, heel veel verband. ‘Mam, wat is er met mijn haar gebeurd?’ Vraag ik huilend. ‘Ze hebben je haar afgeschoren Lot om de wonden te kunnen dichten. Ik dacht dat je daar al van op de hoogte was. Sorry!’ Zegt ze zacht. Natuurlijk is het logisch dat ze mijn haar hebben afgeschoren om te kunnen hechten, maar als je daar ligt denk je daar niet over na. ‘Het geeft niet mam, kon je ook niet weten.’ Zeg ik terwijl ik haar hand vast pak. ‘Iemand koffie?’ Vraagt mijn vader om het ongemakkelijke moment te doen vergeten. ‘Ik loop wel even met je mee Aad’ zegt Anouk. Samen met mijn vader verlaat ze de kamer.

Er komt een lange gespierde man binnen gelopen met zijn T-shirt vol met bloed. Voorzichtig trek ik mijn deken iets naar boven toe. Ik lig te trillen in mijn bed van angst, plas nog net niet in mijn bed. Wie is deze man en wat komt hij doen. 'Lotte, niet bang zijn. Ik ben Lars, de barman uit de discotheek waar je was en degene die je geholpen heeft toen je op de grond lag.' Voorzichtig laat ik mijn deken weer iets zakken. 'O, hoi' zeg ik zachtjes. Lig ik daar dan zonder kleding aan, met een onbekende man naast mijn bed. Best ongemakkelijk kan ik je vertellen. 'Degene die dit heeft aangericht is opgepakt. Het is een bekende, hij komt namelijk wekelijks bij ons. Ik was even benieuwd hoe het met je afgelopen was, daarom ben ik hier.' Ik glimlach vriendelijk naar hem.

‘Anouk, vertel verdomme wat er gebeurd is!’ zeg ik terwijl ook bij mij de tranen over mijn wangen stromen. ‘Sorry Lot, maar ik ben zo erg geschrokken, het dringt nu pas tot me door wat er gebeurd is. Daarom moet ik huilen.’ Dan staat ze op en pakt voor ons beide tissues om onze tranen te drogen. Zonder verder iets tegen mij te zeggen, drukt ze op de knop naast mijn bed. Afwachtend blijf ik haar aankijken. ‘Ik ga je zo meteen vertellen wat er gebeurd is. Laten we eerst even op de arts wachten.’ 

Vaag hoor ik in de verte stemmen. Ze lijken steeds dichterbij te komen. Als ik mijn ogen open zie ik wazig, er staan allemaal mensen om mij heen. Ik veeg een natte pluk blonde haren uit mijn gezicht. Voorzichtig probeer ik omhoog te komen. 'Blijf liggen Lotte!' zegt Anouk. Ik voel een druppel over mijn voorhoofd glijden. Ik veeg het weg met mijn hand en zie dat het bloed is. 'Wat is er gebeurd Anouk?' vraag ik geschrokken. Ik hoor Anouk vaag praten, zie het zwart voor mijn ogen worden en val weer weg.