Deel 1

Vaag hoor ik in de verte stemmen. Ze lijken steeds dichterbij te komen. Als ik mijn ogen open zie ik wazig, er staan allemaal mensen om mij heen. Ik veeg een natte pluk blonde haren uit mijn gezicht. Voorzichtig probeer ik omhoog te komen. 'Blijf liggen Lotte!' zegt Anouk. Ik voel een druppel over mijn voorhoofd glijden. Ik veeg het weg met mijn hand en zie dat het bloed is. 'Wat is er gebeurd Anouk?' vraag ik geschrokken. Ik hoor Anouk vaag praten, zie het zwart voor mijn ogen worden en val weer weg.

Als ik bij kom lig ik in een voor mij onbekende kamer. Ik probeer te ontdekken waar ik ben maar mijn beeld is wazig, ik heb vreselijke hoofdpijn en mijn lippen zijn zo droog als de sahara. 'Lot?' hoor ik naast me. Langzaam verplaats ik mijn hoofd naar links, ik zie Anouk naast mijn bed staan. 'Lot, hoor en zie je mij?' vraagt ze. Ik wil antwoorden maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik voel me zwak, heel erg zwak. 'Ik heb op de knop gedrukt, er zal zo wel een arts komen.' zegt Anouk terwijl ik haar aan blijf staren. Haar kleding zit onder de bloedvlekken en ze is lijk wit. Mijn ogen zijn zwaar en ik heb moeite ze open te houden. Anouk pakt mijn hand, 'het komt allemaal goed Lot, maak je geen zorgen.' Niet veel later komt er een arts binnen gelopen. Hij stelt zich voor en vraagt mij of ik enig idee heb wat er gebeurd is. Ik schud van niet en sluit mijn ogen weer. 'Lotte is nog erg zwak. We moeten haar even de tijd geven om aan te sterken.' hoor ik de arts tegen Anouk zeggen. 'Mag ik bij haar blijven?' vraagt Anouk.

Anouk is een prachtige meid met donkerbruin haar en felblauwe ogen, om jaloers op te worden! Zij is al jaren mijn beste vriendinnetje. Vroeger waren wij buurmeisjes, zaten op dezelfde school, in dezelfde klas en gingen ook samen als brugpiepertjes naar het voortgezet onderwijs. Nu wonen we zelfs samen in ons leuke appartementje. Anouk studeert rechten en ik werk fulltime als filiaalmanager in een kledingwinkel. We zijn totaal verschillende wegen ingeslagen, maar toch lijken we veel op elkaar. En één ding delen we zeker, het uitgaansleven. Er gaat geen weekend voorbij dat wij niet in de stad te vinden zijn. Elk weekend weer maken we er samen een feestje van. We feesten door tot in de vroege uurtjes. Zondag is dan ook echt onze rustdag. We hangen samen op de bank, in ons huispak, bestellen eten en kijken series op netflix.

Als ik mijn ogen weer open lig ik nog steeds in die voor mij onbekende kamer, wel is het licht nu gedimd. Nog steeds heb ik vreselijke hoofdpijn, mijn zicht is gelukkig beter, maar mijn mond is droger dan hij al was. Op de muur recht voor me hangt een klok, het is, als ik goed zie, half 4 ‘s nachts. Wanneer ik mijn bonkende hoofd naar links draai, zie ik Anouk haar armen en haar hoofd daarin verstopt, op de zijkant van mijn bed liggen. Haar haren zitten wild door elkaar en op haar shirt zie ik weer de bloedvlekken. Nog steeds weet ik niet wat er gebeurd is. Als ik rechts van me kijk zie ik een kastje staan die mijn hartslag, bloeddruk en zuurstof meet. In mijn rechterhand zit een infuus. Wat is dit allemaal. Lichtelijk raak ik in paniek en probeer Anouk wakker te maken. ‘Anouk, wakker worden!’ fluister ik. Maar ze geeft geen kick. Als ik mijn linkerarm op wil tillen om haar wakker te schudden lukt me dat niet goed en laat hem weer vallen. Ik ben nog te zwak. Door de val van mijn hand schrikt Anouk op. Verward kijkt ze me aan met haar doorgelopen mascara ogen. ‘Anouk, kan je me alsjeblieft vertellen wat er gebeurd is en waarom ik hier lig?’ Haar lip begint te trillen en ik zie de tranen in haar ogen springen. Dan begint ze te huilen.