Deel 3

Er komt een lange gespierde man binnen gelopen met zijn T-shirt vol met bloed. Voorzichtig trek ik mijn deken iets naar boven toe. Ik lig te trillen in mijn bed van angst, plas nog net niet in mijn bed. Wie is deze man en wat komt hij doen. 'Lotte, niet bang zijn. Ik ben Lars, de barman uit de discotheek waar je was en degene die je geholpen heeft toen je op de grond lag.' Voorzichtig laat ik mijn deken weer iets zakken. 'O, hoi' zeg ik zachtjes. Lig ik daar dan zonder kleding aan, met een onbekende man naast mijn bed. Best ongemakkelijk kan ik je vertellen. 'Degene die dit heeft aangericht is opgepakt. Het is een bekende, hij komt namelijk wekelijks bij ons. Ik was even benieuwd hoe het met je afgelopen was, daarom ben ik hier.' Ik glimlach vriendelijk naar hem.

Lars is zo een type barman die elke avond een ander meisje mee naar huis kan nemen. Hij is goed gespierd, zonnebank bruin, donkerbruin haar, een Prodent smile om jaloers op te worden en blauwe ogen. 'Lief dat je gekomen bent. Ik voel me redelijk maar ben heel moe en heb hoofdpijn dus als je het niet erg vind wil ik gaan slapen.' antwoord ik. Hij staat meteen op, 'natuurlijk snap ik dat! Mag ik misschien je nummer? Dan kan ik je appen om te vragen hoe het met je gaat.' Ik geef hem mijn nummer en dan vertrekt hij. Zodra hij de deur achter zich sluit kan ik eindelijk weer ontspannen.

Mijn telefoon, waar is mijn telefoon eigenlijk? Hij ligt niet naast mij op het kastje en mijn tas zie ik ook nergens. Zal Anouk die meegenomen hebben? Zo ben ik niet bereikbaar, maar ik kan ook niemand bereiken. Mijn ouders, zijn mijn ouders al op de hoogte van wat er gebeurd is. Ik raak in paniek en druk op de knop naast mijn bed. Weer kijk ik om mij heen of ik mijn tas echt nergens zie staan, misschien dat ik nog te wazig ben. Al snel komt er een verpleegkundige binnen gelopen. 'Je had gebeld Lotte, wat kan ik voor je doen?' vraagt ze vriendelijk. 'Mijn telefoon, heb je enig idee waar mijn telefoon of mijn tas is? En mijn ouders, zijn die al op de hoogte gebracht?' Overvallen door de vragen die ik haar stel kijkt ze me aan. 'Volgens mij heeft je vriendin je tas meegenomen, je telefoon zat daar in. En of je ouders op de hoogte zijn, dat durf ik je niet te zeggen. Maar als je een nummer weet mag je wel even met mijn telefoon bellen.' antwoord ze lief. 'Dat zou heel fijn zijn.' zeg ik en ze overhandigt mij haar telefoon.

Ik typ het nummer van Anouk in, dat is het enige nummer wat ik op dit moment even weet. 'Met Anouk' hoor ik half slapend zeggen. 'Anouk met mij, ik moet weten of jij mijn tas en telefoon hebt en of je mijn ouders al gebeld hebt.' Ze zucht, 'jemig Lot ik schrik me het apelazerus. Ja ik heb je spullen. Je ouders heb ik nog niet gebeld. Zal ik straks dat doen of doe je het zelf? Hou er wel rekening mee dat het vijf uur 's nachts is.' 'Dat weet ik Nouk, maar dit is toch wel iets waar ze voor wakker kan bellen lijkt me. Bel jij ze maar. Ik heb geen telefoon en dus geen nummers hier. Kom je zo snel mogelijk weer hierheen?' Ze lacht, 'Ik zal je ouders zo bellen, schone kleren enzo voor je pakken en dan kom ik jou kant weer op. Tot straks.' en ze hangt op.

Wat zou ik toch zonder Anouk moeten. Zij is er altijd voor mij, door dik en dun. Nu dus ook weer. Eerst stuur ik haar naar huis dat ze moet gaan slapen om haar vervolgens een uur later weer wakker te bellen dat ze terug moet komen. Maar klagen, nee dat doet ze nooit.
Als ik mijn ogen open doe, zie ik dat het licht aan worden is. Blijkbaar ben ik weer in slaap gevallen. De klok geeft kwart voor zeven aan. Er staat een tas naast me en ik zie Anouk haar jas hangen, maar Anouk zie ik niet. Ik pak de afstandsbediening van mijn bed en zet het bed iets omhoog zodat ik half zit. Net wanneer ik dat ding weer weg leg komt Anouk binnen gelopen, gevolgd door mijn ouders. Zodra ik mijn moeder zie begin ik te huilen. 'Ach lieverd toch, niet huilen' zegt ze en ze pakt me vast. In mijn ooghoek zie ik Anouk met mijn vader staan en ik zie hem een traan van zijn wang weg vegen. 'We zijn erg geschrokken Lot, wat een pech heb jij gehad zeg.' zegt mijn moeder. 'Sorry mam, ik had hier ook liever niet gelegen.' zeg ik huilend. Mijn vader komt aan de andere kant van het bed zitten en pakt mijn hand vast. 'Het komt allemaal wel goed lieverd, maak je geen zorgen. Wij zijn er voor je. En als je straks naar huis toe mag kom je lekker bij ons tot je weer de oude bent.' zegt hij lief. 'En je haar komt ook wel weer goed' zegt mijn moeder. 'Mijn haar??? Hoe bedoel je mijn haar???' Zeg ik totaal in shock.