Ik zie de iPad liggen, maar Luci is nergens te bekennen. 'LUCI, WAAR BEN JE?' begin ik te schreeuwen. Mijn hart begint sneller te kloppen, ik krijg zweethanden en begin te trillen. Ze is nergens te bekennen in de kamer, zelfs niet onder het bed.

'Waarom reageer jij niet op mijn app?? Je kan mij niet wijs maken dat je niet op je telefoon hebt gezeten.' zegt hij boos. 'Kan het misschien wat zachter? Niet iedereen hoeft mee te genieten van ons gesprek.' sis ik hem toe. 'Wat kan mij die andere mensen nou schelen?' zegt hij nog harder. Ik voel me zwaar ongemakkelijk en kijk voorzichtig om mij heen. Vele ogen zijn op ons gericht. 'Doe normaal! Ik schaam me rot.' zeg ik zachtjes.

De gedachte aan die avond maakt me weer warm, het laat mijn lijf tintelen en weer terug verlangen naar de Frank van die avond. Terwijl Frank nog druk in gesprek is, wordt er op de hotelkamerdeur geklopt. Ik open de deur, het is de picollo met onze koffers. Ik neem de koffers in ontvangst, hij wenst ons een aangenaam verblijf en ik geef hem een fooitje om te bedanken.

Ik open de deur van de hotelkamer en loop met Luci aan mijn hand en Frank achter ons aan, naar binnen toe. Een prachtige, lichte grote kamer stappen we binnen, ik ben op slag verliefd. Ik gooi mijn tas op het bed en open de gordijnen. Het uitzicht is waanzinnig, we kijken uit op de zee. Terwijl Luci en ik samen het balkon op lopen, laat Frank zich al telefonerend op het bed vallen. Ik ben het ondertussen wel gewend, mijn man hangt dag en nacht aan de telefoon.