Deel 2

‘Anouk, vertel verdomme wat er gebeurd is!’ zeg ik terwijl ook bij mij de tranen over mijn wangen stromen. ‘Sorry Lot, maar ik ben zo erg geschrokken, het dringt nu pas tot me door wat er gebeurd is. Daarom moet ik huilen.’ Dan staat ze op en pakt voor ons beide tissues om onze tranen te drogen. Zonder verder iets tegen mij te zeggen, drukt ze op de knop naast mijn bed. Afwachtend blijf ik haar aankijken. ‘Ik ga je zo meteen vertellen wat er gebeurd is. Laten we eerst even op de arts wachten.’ 

Typisch Anouk. Als er iets is wat ze moeilijk vind dan laat ze dat graag aan andere over. Nu dus ook weer. Ze wacht express op die arts zodat die de stand van zaken kan vertellen. Maar ik wil het van haar horen! Zij was er bij, die arts niet. ‘Anouk, vertel het mij alsjeblieft!’ zeg ik bijna smekend. Net wanneer ze wil beginnen met praten komt er een arts binnen. 

‘Dag Lotte, ik ben Rob, ik heb je behandelt toen je binnen gebracht werd. Kun je je iets herinneren van wat er gebeurd is?’ vraagt hij. ‘Nee helemaal niks. Alleen dat we in de stad waren en dat ik op de grond lag! En daarna werd ik hier wakker.’ antwoord ik. ‘Maar mag ik misschien wat water? Ik heb zo een droge mond!’ Hij glimlacht vriendelijk, ‘natuurlijk mag dat.’ Hij loopt naar de kraan, vult een bekertje met water en geeft het aan mij. Ik drink het in een keer leeg en vraag nog meer. Als ik mijn vocht gehalte weer aangevuld heb voor mijn gevoel, vraag ik aan Rob wat er gebeurd is. 

‘Lot, je stond op het verkeerde moment op de verkeerde plek.’ zegt Anouk ineens. Rob knikt naar Anouk dat het goed is en ze gaat verder. ‘Er ontstond ruzie in de discotheek waar we waren. Twee gasten kregen het met elkaar aan de stok om een griet. Op een gegeven moment liep het zo uit de hand dat één van die gasten uithaalde met een champagne fles. Omdat die andere gozer weg sprong kreeg jij die fles vol op je hoofd! Het ging zo hard dat de fles kapot geslagen werd op je hoofd! Je zakte meteen in elkaar en lag in bloedbad door de wond op je achterhoofd.’ Weer begint Anouk te huilen. Ook ik barst in tranen uit. 

‘Je hebt geluk gehad Lotte, het had nog erger kunnen zijn. We hebben al het glas uit je hoofd verwijderd en de wonden gehecht. Je zal flinke hoofdpijn hebben want je hebt een zware hersenschudding. Gelukkig heb je verder geen schade aan je hersenen. Ook heb je een bloedtransfusie gekregen omdat je veel bloed verloren bent. De grootte van de wond en de combinatie met alcohol was daar de reden van. Je lichaam zal nog even nodig hebben om aan te sterken.’ Als Rob uitgesproken is kom ik weer een beetje tot rust, ondanks ik erg geschrokken ben. ‘En nu? Wat gaat er nu met mij gebeuren?’ vraag ik angstig. ‘Voorlopig blijf je nog even hier ter observatie. We willen je nog even goed in de gaten houden. Als alles goed blijft gaan mag je thuis verder uitrusten, maar wanneer dat zal zijn kan ik je helaas nog niet vertellen.’ Dan gaat Rob zijn pieper af. ‘Ik moet nu naar een andere patiënt, als er iets is druk je op de knop he!’ en hij verlaat de kamer. 

‘Het spijt me zo erg Lot!’ zegt Anouk. ‘Dit is toch niet jouw schuld! Doe niet zo raar.’ antwoord ik. Ze veegt haar tranen weg met haar smerige shirt. ‘Ga naar huis Anouk! Ga douchen en slapen. Je kan toch niks voor mij doen. Kom straks gewoon terug als je geslapen hebt.’ Geschrokken kijkt ze me aan, ‘ik ga je toch niet alleen laten?’ ‘Nou ik ga nergens heen hoor vriendin! Dus ga nou maar! Je ziet er niet uit en je stinkt.’ zeg ik lachend. Anouk staat op, pakt haar spullen, geeft me een kus op mijn wang en vertrekt. 

Daar lig ik dan, in een ziekenhuiskamer, met van die vreselijk lelijke gordijntjes die ze dicht trekken als ze je gaan verzorgen. Een uitzicht op een bouwplaats en geen mens om tegen aan te lullen. Nee, hier knapt geen mens van op. Ik besluit om mijn ogen te sluiten. Net wanneer ik weg dommel gaat de deur open. Onverwachts bezoek..