Deel 4

Terwijl mijn moeder geschrokken naar me kijkt, grijp ik met mijn handen naar mijn hoofd toe. Het enige wat ik voel is verband, heel veel verband. ‘Mam, wat is er met mijn haar gebeurd?’ Vraag ik huilend. ‘Ze hebben je haar afgeschoren Lot om de wonden te kunnen dichten. Ik dacht dat je daar al van op de hoogte was. Sorry!’ Zegt ze zacht. Natuurlijk is het logisch dat ze mijn haar hebben afgeschoren om te kunnen hechten, maar als je daar ligt denk je daar niet over na. ‘Het geeft niet mam, kon je ook niet weten.’ Zeg ik terwijl ik haar hand vast pak. ‘Iemand koffie?’ Vraagt mijn vader om het ongemakkelijke moment te doen vergeten. ‘Ik loop wel even met je mee Aad’ zegt Anouk. Samen met mijn vader verlaat ze de kamer.

‘Mam, mijn haar! Eindelijk was het weer lang en niet meer dood door al het verven. En nu is het weg. Zo kan ik toch niet over straat?’ Zeg ik snikkend. Ik kan wel van mezelf zeggen dat ik ijdel ben. Mijn haar moet altijd goed zitten, ik draag wimper extensions zodat ik geen blote billen gezicht heb, mijn wenkbrauwen moeten altijd strak zitten en mijn outfits zijn altijd gecombineerd. Ik vind een totaal beeld heel belangrijk, zie je er goed verzorgd uit, dan voel je je ook zo! Je kan dus wel invullen hoe ik me nu voel. In een ziekenhuisbed, zonder haar en geen bij elkaar passende outfit. Dit is zo niet ik! ‘Het komt wel goed lieverd. We verzinnen wel iets. Ga eerst maar eens aansterken zodat je lekker naar huis kan.’ Antwoord ze lief. Ik geloof ieder woord van wat ze zegt. Als er iemand altijd gelijk heeft en haar woord na komt dan is het mijn moeder wel.

Mijn vader en Anouk komen binnen met koffie. De geur alleen al vind ik heerlijk, het water loopt al in mijn mond. ‘Weet je al wie je dit aan gedaan heeft Lot?’ Vraagt mijn vader uit het niks. ‘Nee ik heb geen idee. Ik weet alleen dat diegene opgepakt is.’ Antwoord ik. ‘Hoe weet je dat?’ Vraagt Anouk. ‘Lars, de barman die mij geholpen heeft was hier vannacht nog en die vertelde dat.’ Anouk neemt snel een slok koffie en ik zie dat ze haar mond verbrand aan de nog veel te hete koffie. Ik moet lachen, ‘sukkel, heb toch eens geduld jij!’ Ook mijn ouders moeten er om lachen. ‘Typisch Anouk’ zegt mijn moeder.

Er komt een verpleegkundige binnen gelopen. Een meid van, ik schat een jaar of 25. Ze stelt zich voor als Sanne de Jong en verteld dat ze even de controles komt doen. Mijn ouders en Anouk staan op en verlaten de kamer zodat ze dat in alle rust kan doen. ‘Zou je misschien, als alle controles goed zijn, even willen douchen Lotte?’ Vraagt Sanne. ‘Kan dat dan met mijn hoofd?’ Ze glimlacht vriendelijk, ‘je hoofd kan inderdaad niet onder de douche, maar de rest van je lichaam kan je gewoon wassen hoor. Je kan op de douchestoel gaan zitten en de losse douchekop gebruiken.’ Antwoord ze. ‘Nou dan heel graag, want ik voel me behoorlijk vies.’

De controles zijn gelukkig allemaal goed dus ik mag gaan douchen. Voorzichtig helpt Sanne mij uit bed te komen. ‘Ga eerst maar even staan. Even kijken of dat gaat. Als dat goed gaat, gaan we pas lopen.’ Zegt ze. Als ik eenmaal wankel op mijn benen sta en licht in mijn hoofd word, geef ik dat direct aan. ‘Het is niet zo gek Lotte, je bent veel bloed verloren. Daarom doen we het ook rustig aan.’ Na een paar minuten zakt het gevoel weg en durf ik een paar stappen te zetten. Het lijkt wel alsof ik opnieuw moet leren lopen. Met een slakkentempo bereik ik eindelijk de douche. De tas met spullen die Anouk had meegenomen heeft Sanne al gepakt en ze heeft er schone kleding uitgehaald. Ik zie mijn favoriete joggingpak liggen en kan niet wachten om deze aan te trekken. Als ik in de spiegel kijk schrik ik van mezelf. Ik heb een witte tulband van verband om mijn hele hoofd.
Ik ben lijkwit, mijn wimpers zitten aan elkaar geplakt door het bloed, mijn wenkbrauwen zijn nergens te bekennen en mijn ogen zijn nog zwarter als die van een panda. Wat een verschrikking is dit!

Sanne zet ondertussen de douche aan en helpt mij op de stoel. Als ik eenmaal zit en de warme straal water over mijn lichaam voel glijden kan ik eindelijk ontspannen. Dit had ik echt even nodig. Mijn hoofd knalt zowat uit elkaar en ik voel spierpijn door mijn hele lijf, maar dit is nu even zo fijn. ‘Zal ik je even wassen Lotte?’ Ik knik een beetje ongemakkelijk. Voor mij is dit heel gek, ik voel me een klein kind. Maar voor Sanne is dit een dagelijks ritueel. Nadat ze me gewassen heeft, zet ze de douche uit en helpt ze me met afdrogen en aankleden. Als we terug lopen naar mijn bed zie ik dat deze ook al verschoond is, dus ik kan er zo in.
‘Ik zal je ouders weer binnen laten Lotte, als er iets is, druk je dan op de knop?’ Zegt Sanne vriendelijk. ‘Ja dat doe ik. Dankjewel Sanne voor het douchen.’ Ze geeft me een knipoog, ‘graag gedaan!’

Niet veel later komen mijn ouders en Anouk binnen gelopen. ‘Zo, je ziet er al een stuk beter uit.’ Zegt mijn vader. ‘Ja dat was ook niet zo moeilijk, ik heb mezelf in de spiegel gezien, vreselijk.’ Antwoord ik. Mijn moeder komt bij me op het bed zitten. ‘Lot, ga maar even proberen te slapen. Je moet goed rusten. Hoe meer je rust, hoe eerder je weg kan.’ Wederom heeft ze gelijk. ‘Ik ben ook erg moe, dus ga proberen te slapen. Komen jullie vanmiddag weer?’ Vraag ik. Alle drie knikken ze. ‘App maar als je wakker bent, je telefoon ligt in de lader naast je.’ Zegt Anouk. Ze geven me alle drie een kus en vertrekken.

Ik sluit mijn ogen en voel mijn lichaam ontspannen, terwijl mijn hoofd een tikkende tijdbom is. Niks is erger dan hoofdpijn, en zeker niet deze hoofdpijn. Aangezien ik op de achterkant van mijn hoofd druk voel ga ik op mijn zij liggen. Het duurt nog geen minuut of ik val in een hele diepe slaap.