Deel 7

Ik spuug mezelf helemaal onder en wordt overvallen door extreme duizeligheid. Ik probeer het bed vast te pakken maar het lukt me niet. Mijn balans ben ik kwijt en ik val om. Ik probeer mijn val nog te breken door mijn armen uit te steken, maar met een harde klap, val ik op de koude grond. Fuck, dat deed zeer. Ik voel nattigheid langs mijn hoofd lopen en weet meteen dat het foute boel is. De deur van mijn kamer gaat open  en Andrea komt binnen. Ze laat alles uit haar handen vallen en rent naar me toe. ‘Jezus Lotte, wat heb je gedaan??’ ‘Ik moest overgeven en dacht snel naar de wc te gaan, maar toen werd ik duizelig en viel ik.’ Antwoord ik snikkend. ‘Je mag je bed ook helemaal niet uit, laat staan alleen. Blijf liggen, we wachten op hulp.’ Zegt ze terwijl ze op de alarmknop boven mijn bed drukt. Binnen no time staan er nog 4 andere verpleegkundige om mij heen. Ik hoor ze door elkaar praten maar ze lijken heel ver weg. Mijn ogen voel ik wegdraaien en het wordt weer zwart voor mijn ogen. ‘Lotte, Lotte hoor je mij, bij ons blijven!’ Hoor ik iemand roepen terwijl ze in mijn gezicht slaat. Langzaam voel ik mezelf weg glijden. 

Vroeger als klein meisje was ik een avonturier. Ik was geen meisje-meisje, maar meer een one of the guys type! Hutten bouwen, bomen klimmen, je kent het wel. Ik kwam dan ook regelmatig thuis met blauwe plekken, een bloedneus, kneuzingen en een paar keer belandde ik zelfs op de eerste hulp, met een open wond of een gebroken pols. Anouk daarentegen was altijd van de barbies en poppen. Vreselijk vond ik dat! Wij waren wel altijd samen, maar eigenlijk ‘speelde’ we nooit samen. Ik was altijd aan het voetballen met haar broers, terwijl zij toe keek en hele gesprekken voerde met haar barbies. 

Toen wij naar de middelbare school toe gingen veranderde ik pas. Pas toen kwam bij mij de interesse in make-up, mooie kleding en moest mijn haar ineens geverfd worden. Ik verdiepte me in de trends van toen en ging met de mode mee. Daar liep ik dan als een barbie over het schoolplein. Voor Anouk was het allemaal de normaalste zaak van de wereld. Zij stond altijd al een uur eerder op, om haar haren en make-up te doen. Omdat ik ook in een meisje-meisje veranderde werden we nog closer. En kijk waar wij nu staan, we wonen zelfs samen. Beste vriendinnen voor het leven, dat is een feit!

Wanneer ik mijn ogen langzaam open, zie ik de bekende kamer weer wazig voor mij. Ik leef dus nog wel, na die val, denk ik bij mezelf. Andrea is naast mijn bed druk bezig met allerlei dingen. Al snel merkt ze dat ik wakker ben. ‘Hoe voel je je Lotte? Weet je nog wat er gebeurd is?’ Vraagt ze meteen. ‘Ja ik moest overgeven en toen ben ik uit bed gegaan en gevallen. Maar wat daarna gebeurd is, geen idee. Ik voel me op zich wel oke, op die hoofdpijn na.’ Antwoord ik. ‘Je bent flauw gevallen na je val. Je bent nog veel te zwak om op je benen te staan. Bedrust is echt het belangrijkste voor je herstel nu.’ Zegt ze bijna streng. Ik weet dat ze gelijk heeft, toch ga ik tegen haar in. ‘Wat moest ik dan? Mijn bed onder kotsen?’ Reageer ik een beetje geïrriteerd. ‘Dat was beter geweest dan dit. Nu is je hoofdwond weer open gesprongen.’ Ook dat nog, nog langer in deze vreselijke kamer door brengen. ‘Probeer wat te gaan slapen Lotte. Ik heb net je pijnstilling toegediend via het infuus, dat zal zo wel gaan werken. Mijn dienst zit er bijna op, ik zie je morgen weer.’ Ze dimt het licht in mijn kamer, wenst me een goede nacht en vertrekt. 

Ik sluit mijn ogen en probeer, voor zover dat lukt, alles op een rijtje te krijgen. Best lastig met een hoofd dat in puin geslagen is. Ok, ik ben er dan misschien ‘goed’ vanaf gekomen zoals ze zeggen maar toch zal ik de rest van mijn leven de littekens met mij mee dragen. Ik heb geen idee hoe mijn hoofd er nu uitziet, onder die tulband van verband en over mijn haar wil ik helemaal niet nadenken. Dat ik goed ben toegetakeld dat is een feit. Aangifte, ik moet nog aangifte doen van wat er gebeurd is. Hoe ga ik dat doen? Ben ik niet al te laat? Ik pieker over van alles en nog wat en val uiteindelijk in een diepe slaap. 

‘Goedemorgen Lotte, heb je een beetje kunnen slapen?’ Nog half slaperig open ik mijn ogen, naast mij zie ik Sanne staan. ‘Goedemorgen Sanne, ik geloof het wel ja, aangezien de dagdienst alweer begonnen is.’ Terwijl ze met mijn controles bezig is, vraagt ze wat er gisteravond gebeurd is. Ik vertel haar het verhaal en hoofdschuddend, maar met een kleine lach op haar gezicht zegt ze, ‘je bent ook zo eigenwijs! Daar was ik meteen al achter.’ Ik haal onschuldig mijn schouders, ‘dat heb ik van mijn vader mee gekregen denk ik.’ Zeg ik lachend. ‘Je controles zijn in ieder geval goed. Hoe is het met je hoofdpijn?’ ‘Mijn hoofd zit er nog goed op hoor, voel hem nog steeds bonken!’ Zeg ik plagerig. Ik heb mezelf voorgenomen er maar het beste van te maken zolang ik hier nog lig. ‘Ik ga even ontbijt voor je pakken, heb je nog wensen?’ Vraagt Sanne. ‘Het water loopt in mijn mond bij de gedachte aan een bak koffie en twee boterhammen met oude kaas. Vraag me niet waarom, maar daar heb ik zoveel zin in!’ Sanne moet lachen, ‘ga ik voor je regelen. Verder nog iets? Een sapje?’ ‘Lekker! Doe maar iets.’ Antwoord ik.

Terwijl Sanne de kamer weer uitloopt, pak ik mijn telefoon. Ik heb een appje van Lars.

05:30 Nu net thuis van werk, ik heb mijn wekker vroeg gezet. Voor het eind van de middag ben ik bij je! X 

07:45 Rustig aan joh, voorlopig lig ik hier nog wel. Geen haast, ik zie je wel verschijnen. X

Ook heb ik een paar appjes van Anouk.

21:15 Lottiee, hoe is het nu? Beetje bij geslapen? Laat je me weten als ik weer langs kan komen?

21:16 Het is trouwens echt doodstil in huis nu, zo saai! 

21:17 Ik denk dat je alweer slaapt aangezien je niet reageert. Ik hoor je morgen dan wel lieverd! Rustig aan! Kus kus.

21:21 Oh trouwens, ik heb al je kleding gewassen en wonder boven wonder, zijn alle bloed vlekken eruit! 

21:22 Nou ik hoor je later! Ajuuu girl!

Sanne komt binnen gelopen met mijn ontbijt en ik leg mijn telefoon weer weg. Ze heeft inderdaad koffie, boterhammen met oude kaas en appelsap geregeld. ‘Oh wat heerlijk dit! Ik ga hier zo erg van genieten.’ Zeg ik dolgelukkig. Sanne lacht, ‘als je me nodig hebt, je weet de knop te vinden he! Eet smakelijk.’ En ze verlaat de kamer weer. 

Ik open het kuipje roomboter, smeer het lekker dik op mijn brood, pak de oude kaas uit en beleg mijn boterham. Snel neem ik een hap. Het smaakt hemels, alsof er een engeltje op mijn tong piest. Terwijl ik geniet van mijn ontbijt, hoor ik mijn telefoon trillen. Ik besluit het te laten gaan en later terug te bellen. 

Als ik mijn ontbijt op heb en geniet van mijn koffie, pak ik mijn telefoon erbij. Mijn moeder heeft gebeld en ik bel haar meteen terug. Al vrij snel neemt ze op. ‘Lot, met mama. Luister even heel goed. Wij weten wie de dader is, wij hebben een filmpje gezien van wat er gebeurd is en wie jou die klap heeft gegeven.’ Ze ratelt aan een stuk door. ‘Mam, mag ik even?’ ‘Ja, maar Lot, dit is niet ok, als je weet wie...’ ‘MAM! Luister eens naar me!’ Zeg ik geïrriteerd met een luide stem. Ze is meteen stil. ‘Ik heb dat filmpje ook gezien, ik weet ook wie het is. Maar laat dit even aan mij over ok? Jullie moeten je er niet mee bemoeien! Dat werkt alleen maar tegen.’ Zeg ik haar luid en duidelijk. Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Maar.. hoe.. nee, Lot.. Wij kunnen het hier niet bij laten! Dat mogen wij, als jou ouders zijnde, niet goedkeuren!’ Haar stem klinkt boos, verdrietig en machteloos tegelijk. ‘Mam, ik weet wat ik doe, geloof me nou. Ik ben geen klein kind meer. En daarbij, als jullie je er mee gaan bemoeien, wordt het alleen maar erger.’ 

Mijn kamerdeur gaat open. Als ik zie wie er binnen stapt kan ik mijn ogen niet geloven. Ik begin te trillen, laat mijn telefoon uit hand mijn vallen en blijf verstijfd zitten. Maar dan hoor ik ineens mijn moeder nog door de telefoon roepen. ‘Lot, ben je er nog? Lot ik hoor je niet meer!’ Snel pak ik mijn telefoon, ‘mam ik moet ophangen!’ En ik druk haar weg. Ik hou mijn telefoon stevig in mijn hand vast, knijp hem nog net niet fijn. Dit kan toch niet waar zijn. Ik knipper met mijn ogen en zie dat het wel degelijk waar is. Voor mijn neus staat, met een glimlach op zijn gezicht, de dader!