Deel 9

Ik ken dit gezicht van mijn moeder, dit gaat niet goed aflopen. Ergens wil ik mijn moeder tegen houden, maar toch ook weer niet. Ik blijf zitten zoals ik zit en spits mijn oren. ‘Hoe durf jij je hier nog te vertonen? Wie denk je wel niet dat je bent?’ hoor ik mijn moeder schreeuwen. ‘Maak dat je weg komt voor dat het uit de hand loopt!’ Op dat moment parkeert mijn vader zijn auto op de stoeprand waar ik sta te wachten. Boos stapt hij uit en smijt zijn autodeur met een keiharde knal dicht. ‘Wegwezen jij!! Jij hebt hier niks meer te zoeken! Laat ik je niet nog een keer in de buurt van Lotte zien. Opdonderen.’ Ook Lars arriveert en loopt direct op ze af. ‘Geen idee wat hier gaande is, maar zullen we dit nu even laten voor wat het is? Lotte naar huis brengen en in bed leggen is nu even het belangrijkste.’ Ik probeer mijn rolstoel om te draaien om te zien wat er gebeurt, maar ik heb er de kracht niet voor. Lars komt naar mij toe gelopen en rijdt mij naar de auto van mijn ouders. Mijn vader opent het portier en met hun hulp stap ik, zonder Anouk ook maar een blik te geven, in de auto. ‘Gaan jullie maar vast, ik breng de rolstoel wel terug.’ zegt Lars. ‘Kom je ook naar het huis van mijn ouders toe Lars?’ ‘Als jij dat wil, dan kom ik erachter aan Lotte. App het adres even.’ Vraag me niet waarom, maar ik heb Lars graag om mij heen op dit moment. Ook al ken ik deze jongen nauwelijks, het voelt vertrouwd. Mijn ouders stappen in en we rijden weg. Terwijl wij weg rijden, kijk ik in de spiegel en zie ik Anouk verslagen staan. Lars loopt haar straal voorbij. Ik app Lars het adres van mijn ouders huis en de rest van de weg staar ik door het raam naar buiten. Niemand zegt wat. Er gaan zoveel gedachtes door mijn hoofd heen. Ik probeer alles op een rijtje te zetten, maar het lukt niet.

Thuis aangekomen helpen mijn ouders mij uit de auto. De nieuwsgierige buurvrouw staat alweer uit het raam de gluren naar wat er gaande is. Als ik uitstap zie ik haar geschrokken blik. Snel doet ze een stap naar achter toe en verdwijnt uit het zicht. Mijn ouders helpen mij naar binnen toe en leggen mij op de bank neer. Net als ik geïnstalleerd ben, met opgeschudde kussens en een warme deken gaat de deurbel. Mijn moeder doet de deur open en Lars komt binnen. Hij neemt plaats op de stoel die naast de bank staat en kijkt me bezorgd aan. ‘Mag ik vragen wat er net gaande was? Anouk is toch je beste vriendinnetje? Ik snap het niet helemaal.’ Ik voel de tranen in mijn ogen springen en probeer zo rustig mogelijk te blijven. ‘Dat klopt. Anouk is al van kleins af aan mijn beste vriendinnetje. Wij hebben lief en leed gedeeld. Ik woon eigenlijk ook samen met Anouk. Maar dat zal na dit voorval niet meer gebeuren, dat kan ik je verzekeren.’ Ik zie de vraagtekens om Lars zijn hoofd heen zweven. Hij snapt er natuurlijk nog steeds geen reet van, wat logisch is. Maar ik weet niet of ik hem dit wel moet vertellen. Tenminste, niet nu al. ‘Wil je ook koffie Lars?’ vraagt mijn moeder, precies op het goede moment. ‘Ja lekker.’ Antwoord hij.

Eigenlijk kan ik het niet maken om hem niet te vertellen hoe het echt zit. Maar ik ben bang dat hij het verkeerd oppakt en dat ik wil niet. Ik wil hem geen verkeerde indruk van mij geven. En laten we eerlijk wezen, wat ken ik deze jongen nou eigenlijk? Moet ik dan maar meteen een boekje opengooien over mijn leven? En daarbij, mijn ouders weten ook niet eens hoe het echt zit. Zij hebben geen idee wat zich hiervoor heeft afgespeeld. Niemand weet dat eigenlijk.
‘Wil je beneden blijven liggen of zal ik je zo naar boven toe brengen Lot?’ vraagt mijn vader. ‘Ik wil eigenlijk wel even slapen. Dat kan ik in bed beter dan hier op de bank. Dus laten we zo maar naar boven toe gaan.’ Mijn vader knikt. ‘Zal ik naar huis toe gaan Lotte? Ik kan toch weinig voor je doen en je bent nu in goede handen. Ik kom later nog wel terug.’ Ik pers er een gemaakte glimlach uit, ‘dat is goed. Dankjewel in ieder geval dat je toch nog even bent gekomen.’ Hij staat op, pakt zijn jas en vertrekt.

Nadat mijn vader mij in bed heeft gelegd en weer naar beneden is gegaan, pak ik mijn telefoon. Ik heb weer een heleboel appjes en telefoontjes gemist. Snel scroll ik door de lijsten heen om te kijken of er iets belangrijks tussen zit. In ieder geval niets om nu meteen op te reageren. Ik leg mijn telefoon weg, zet de tv aan en start netflix op. Ik zet een serie aan om mijn gedachten even rust te geven. Opeens schrik ik wakker van mijn moeder. ‘Lot, word je wakker? Ik heb eten voor je gemaakt.’ Met halfopen ogen kijk ik haar aan. Mijn neus wordt gevuld met de geur van verse kippensoep en kruidenboter stokbrood. Die dingen kosten geen drol in de winkel, maar daar mag je mij dus echt voor wakker maken. Rustig aan probeer ik omhoog te komen en rechtop in bed te gaan zitten. ‘Pff, mijn hoofd mam, hij bonkt zo hard, ik word er helemaal gek van.’ Ze overhandigt mij het dienblad met eten en gaat naast me op bed zitten. ‘Het komt wel goed meisje. Geef het even de tijd. Als je zo meteen gegeten hebt zal ik je pijnstillers pakken.’ ze geeft een kus op mijn wang.

Deze vrouw, zij is goud waard. Onvoorwaardelijk staat ze voor mij klaar. Zij kent (bijna) al mijn geheimen en weet precies hoe ik mij voel, zonder ernaar te vragen. Ergens voel ik mij schuldig. Heel schuldig. Dat ik haar nog niet verteld heb wat er voorafgaand gebeurd is, terwijl zij zich nu juist zoveel zorgen om mij maakt. Misschien moet ik haar ook maar gaan vertellen. Maar ga ik dat nu al doen? Of wacht ik op een beter moment.

‘Lot, zal ik even een bad voor je vol laten lopen?’ hoor ik mijn moeder roepen vanaf de gang. Een bad, hemels. ‘Ja heerlijk, maar dan moet je wel bij mij blijven zitten hoor mam!’ geef ik haar nadrukkelijk mee. Ik hoor haar lachen. ‘Alsof ik je alleen zou laten nu, straks verdrink je nog.’ Ik neem een hap, van de door mijn moeder gemaakte, verse kippensoep. Binnen no time is de kom leeg. Mijn moeder komt aangelopen met de pijnstilling en een glas water. Snel neem ik ze in om vervolgens samen met haar naar de badkamer toe te gaan. Voorzichtig stap ik in bad, het water is heet aan mijn voeten en ik krijg een tintelend gevoel. Ik laat mezelf langzaam zakken in het heerlijke warme water. Heel mijn lichaam voel ik ontspannen. Hier was ik zo aan toe. ‘Mam, wil je misschien mijn telefoon even pakken? Dan zet ik een muziekje aan.’ Als ze terug komt lopen met mijn telefoon gaat de deurbel. ‘Ik ga wel!’ roept mijn vader. Ik pak mijn telefoon aan en zie dat ik een rits aan appjes heb van Lars. Als ik één van de appjes lees, stop ik met ademhalen. O nee……!!