Deel 8

Ik voel mijn telefoon in mijn hand trillen maar ik reageer niet. Stokstijf zit ik in mijn bed, oog in oog met de dader. Ik wil schreeuwen, boos worden, schelden, hulp roepen, opstaan, maar ik doe en kan helemaal niks. Mijn lichaam is verstijfd van de schrik, ik laat nog net mijn urine niet lopen. Mijn hartslag maakt overuren, dat voel ik. Dat moet Sanne ook kunnen zien op haar scherm. Ik hoop maar dat ze snel komt.
'Lotte, kan ik even met je praten? Ik heb het een en ander uit te leggen.' zegt Dean. Mijn mond is droog, ik probeer iets te zeggen maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ondertussen voel ik weer mijn telefoon trillen. Dan gaat de deur van mijn kamer open. Ik slaak een zucht van opluchting. Lars komt binnen gelopen. 'What the f*ck doe jij hier??? Jij hoort opgesloten te zitten idioot. Wie denk je dat je bent om hier heen te komen? Heel gauw wegwezen, anders bel ik de politie.' schreeuwt Lars tegen hem. Lars is zo kwaad dat ook Sanne de kamer binnen komt, 'gaat het wel goed hier? Ik hoor jullie op de gang helemaal.'

Dean verlaat zo snel als hij kan, zonder nog iets te zeggen, de kamer. Zodra hij de deur achter zich dicht trekt, barst ik in tranen uit. 'Lotte, wat is er allemaal aan de hand?' vraagt Sanne bezorgd. 'Sorry dat ik zo aan het schreeuwen was.' zegt Lars. Hij loopt naar me toe en pakt me stevig vast. Ik leg mijn pijnlijke hoofd tegen zijn borst en laat de tranen over mijn wangen stromen. 'Die gozer, dat is degene die Lotte dit heeft aan gedaan.' zegt Lars tegen Sanne. 'Jezus Lotte, gaat het? Wat kwam hij doen dan?' Ik voel dat Lars zijn schouders ophaalt. Ik wrijf mijn tranen uit mijn ogen en haal mijn hoofd van Lars zijn borst af. 'Hij wilde met me praten zei hij. Maar toen kwam Lars al binnen. Er is verder niks gebeurd of gezegd.' zeg ik zachtjes.

Weer gaat mijn telefoon, het is mijn moeder. 'Mam, ik bel je straks terug.' 'Nee, dat doet je niet Lot, wat is er verdorie aan de hand?' 'Dean stond net voor mijn neus. Lars is nu bij me, maak je niet druk. Ik bel je zometeen.' en ik hang op. 'Sanne, is er misschien al bekend wanneer Lotte naar huis toe mag? Ze is hier niet veilig, dat blijkt maar.' Sanne haalt haar schouders op, 'daar kan ik je nu geen antwoord op geven. Ik kan de situatie wel gaan bespreken met de artsen, dan kom ik er later op terug.' 'Als je wil, heel graag. Ze moet hier zo snel mogelijk weg.' antwoord Lars.
Sanne gaat er meteen werk van maken en verlaat de kamer. 'Dank je wel Lars.' zeg ik zacht. 'Geen dank, je bent hier niet veilig, je moet hier gewoon weg.' antwoord hij. Geen idee waarom Lars dit voor mij doet, maar ik waardeer het. 'Bel je moeder even terug Lot. Vertel haar wat er gebeurd is. Ze zal wel ongerust zijn.' Lars heeft gelijk, ik moet haar bellen. Ik pak mijn telefoon en zie dat mijn moeder en Anouk gebeld hebben. Ik bel eerst mijn moeder terug. 'Lot, eindelijk! Wat is er allemaal gebeurd, wat kwam Dean doen?' 'Mam, doe even rustig. Ik ben ok. Dean stond ineens voor mijn neus, hij vroeg of hij met mij kon praten. Nog voor ik antwoord kon geven, stond Lars in mijn kamer. Die heeft hem aangesproken en weggestuurd. Hij is meteen weer vertrokken. Dat is alles mam.' 'Dat is alles Lot? Die gestoorde gek moet ver uit jouw buurt blijven. Je moet daar weg en gauw ook!' zegt ze boos. Ik rol met mijn ogen, Lars moet er om lachen. Typisch moeders gedrag dit! 'Mam, het komt goed. Lars heeft het al bij Sanne neergelegd en ze zou gaan overleggen met de artsen, wat er mogelijk is.' zeg ik, in de hoop dat ik haar gerust kan stellen. 'Wij komen zo naar je toe, heb je nog iets nodig?' vraagt mijn moeder al iets kalmer. 'Nee, ik heb niets nodig. Ik zie jullie wel verschijnen. Tot straks.' en we hangen op.

'Moet je Anouk ook niet even terug bellen?' vraagt Lars. 'Ik vind je heel lief Lars, maar ga mij alsjeblieft niet vertellen wat ik moet doen, daar kan ik heel erg slecht tegen.' antwoord ik een beetje geirriteerd. 'Sorry. Ik zal me er niet meer mee bemoeien.' zegt hij voorzichtig. Al van kleins af aan, laat ik me door niemand vertellen wat ik wel of niet moet doen. Ik ben namelijk van mening, dat je het dichts bij jezelf blijft, als je altijd je eigen weg gaat, en je eigen keuzes maakt. 'Sorry dat ik zo reageer, ik kan momenteel even niet ventileren wat er allemaal gebeurd.' Lars pakt me vast, 'het is ok. Niet schuldig voelen, ik snap je reactie. En je hebt ook gelijk, ik moet me er niet mee bemoeien.' zegt hij lief.

Mijn ouders komen de kamer binnen gelopen. Mijn moeder komt meteen op me af gelopen en knuffelt me stevig. 'Oh meisje toch, wat een ellende allemaal. We krijgen hem te pakken, dat beloof ik je.' Ik duw haar van me af omdat ze me zeer doet. 'Mam, ik wil het er nu niet over hebben ok? Laat het even rusten, dat doe ik ook. Ik moet eerst herstellen voor ik actie ga en kan ondernemen.' zeg ik bloedserieus. Ze trekt een wenkbrauw omhoog, deze reactie had ze niet verwacht. 'Misschien is het inderdaad beter om het even te laten rusten.' zegt mijn vader. 'Thanks pap!' zeg ik opgelucht. Ik had verwacht dat hij de woestheid zelf zou zijn, maar hij is gelukkig rustig. Mijn vader is best wel een opvliegerig type, zeker als het om zijn kinderen gaat. Ik had dus eigenlijk verwacht dat hij wit heet binnen zou komen en zijn verhaal zou gaan doen, maar hij ziet gelukkig in dat mijn herstel nu het belangrijkste is.
Sanne komt de kamer binnen met mijn behandeld arts. 'Dag Lotte, hoe gaat het met je?' vraagt Rob. 'Naar omstandigheden, gaat het goed. Ik voel me iets sterker, alleen nog onwijze hoofdpijn.' antwoord ik heel stoer. 'Ik heb van Sanne inderdaad begrepen wat er net is gebeurd. Daarom heb ik ook even naar je dossier gekeken, om te bepalen hoe of wat. Je lichaam is nog erg zwak door het bloedverlies, maar dat heb je zelf ook wel gemerkt denk ik. Je hebt natuurlijk een zware hersenschudding, bedrust is daarom echt een verplichting.' Zonder iets te zeggen knik ik bij alles wat Rob zegt. 'Als je naar huis toe mag, waar ga je dan heen?' vraagt Rob. Nog voor ik antwoord kan geven, heeft mijn moeder dat al gedaan. 'Ze gaat met ons mee.' zegt ze. 'Bedankt mam, maar ik kan heel goed voor mezelf praten.' antwoord ik geirriteerd. 'Ik ga inderdaad naar mijn ouders toe. Daar is altijd iemand thuis, dus kan ik geholpen worden.' antwoord ik. 'Ok, ik ga even wat papieren in orde maken, ik kom zo bij je terug.' zegt Rob, en hij verlaat de kamer.
'Wat denk jij Sanne, mag ik naar huis denk je?' Ze geeft me alleen een knipoog en koppelt de monitor los. 'Wil je nog even lekker douchen voor je naar huis gaat?' Er verschijnt een glimlach van oor tot oor op mijn gezicht. 'Ja, heel graag.' antwoord ik. Sanne lacht, helpt me uit bed en samen lopen we richting de badkamer. Als ik op de douchestoel zit en het warme water over mijn rug voel lopen, kan ik eindelijk weer even ontspannen. Zo kan ik wel uren blijven zitten. Mijn ouders zijn ondertussen samen met Lars naar het restaurant gegaan om koffie te drinken. Als Sanne mij helpt met afdrogen en aankleden, begin ik te huilen. 'Wat is er Lotte, doe ik je pijn?' vraagt ze geschrokken. 'Nee, absoluut niet. Ik denk dat alles langzaam aan het dalen is. Ik ben blij dat ik naar huis toe mag, maar ik vind het ook zo eng. Wat als ik weer in elkaar stort.' zeg ik. 'Als de arts het niet vertrouwd had, dan had hij je nu niet laten gaan. Je moet je alleen echt aan je bedrust houden, dan komt het wel goed.' zegt ze lief. Voorzichtig lopen we terug naar mijn bed. 'Ga maar even zitten, dan trek ik je sokken en schoenen aan.' 'Ik ga je nog missen San, je hebt zo goed voor me gezorgd.' Ze glimlacht, 'lief van je, ik vind je een heel fijn persoon en doe het met alle liefde.'
Rob komt weer binnen gelopen. 'Lotte, zoals je al weet, mag je naar huis. Maar.. Ik heb een afspraak gemaakt voor volgende week om je hoofdwonden na te kijken en het verband te verschonen. Daarbij moet je je echt houden aan je bedrust, een hersenschudding is een serieuze zaak.' zegt hij streng. 'Ik beloof het!' zeg ik heel zelfverzekerd. 'Oke, dan mag je zo gaan. Mocht je je nou echt weer niet goed voelen, moet je wel aan de bel trekken. Veel beterschap en vooral rustig aan doen.' Rob geeft mij een hand en verlaat de kamer.
Sanne pakt al mijn spullen in zodat ik klaar ben voor vertrek. Al snel komen mijn ouders de kamer weer ingelopen. 'Waar is Lars gebleven?' vraag ik. 'Die komt er aan, die moest nog even iets pakken.' antwoord mijn vader. Ik geef alle papieren die ik van Rob heb ontvangen aan mijn moeder. 'Volgende week heb ik een afspraak voor de controle van mijn hoofdwonden, kaartje zit er ook in.' zeg ik er bij. 'Goed schat, ik zal het opbergen.' en ze stopt alle papieren in haar tas. Lars komt ook weer binnen gelopen, met een rolstoel waar een mega grote ballon, in de vorm van een bloem, aan vast zit. Get well soon, staat erop. 'Aahh wat lief!' zeg ik verlegen. 'Uw taxi mevrouw, neemt u plaats.' zegt hij plagerig. Met hulp van Sanne, neem ik plaats in de rolstoel. 'Dank je wel voor al je zorgen lieve Sanne.' zeg ik terwijl er weer tranen in mijn ogen springen. 'Niet huilen meissie, lekker naar huis toe! Heel veel beterschap en wie weet zie ik je weer als je op controle komt. Doe rustig aan.' ze geeft mij, mijn ouders en Lars een hand en verlaat de kamer.
Als we de lift in gaan, zie ik mezelf in een mega grote spiegel. Fijn, geconfronteerd worden met de werkelijkheid. 'Het komt wel goed lieverd!' zegt mijn moeder. Op de een of andere manier voelt zij altijd aan wat ik denk. Soms best irritant kan ik je vertellen. Lars draait de rolstoel om zodat ik mezelf niet meer kan zien. Ik veeg snel een ontsnapte traan van mijn gezicht, terwijl we met de lift naar beneden gaan. Als we door de gang naar de uitgang lopen, voel ik me net een kermis attractie. Mensen kijken me aan en na, leuk zo een tulband om je hoofd en vervoert worden in een rolstoel. Mijn vader en Lars betalen allebei hun parkeerkaartje, terwijl ik wat voor me uit zit te staren.
'Zal ik de auto anders voor rijden?' vraagt mijn vader. 'Doe dat maar pap, dan kan ik mooi even roken! Mam, ik wil een sigaret!' zeg ik lachend. Ze overhandigt mij een sigaret en ik steek hem aan. Terwijl mijn vader en Lars de auto's aan het halen zijn, zitten mijn moeder en ik samen te roken. 'Leuke knul die Lars, waar komt die opeens vandaan dan?' vraagt mijn moeder. Ik begin te lachen, 'mam, haal je nou niks in je hoofd. Hij heeft mij geholpen na die klap. Ik ken hem amper, maar eerlijk is eerlijk, hij is lief. En misschien ook wel leuk, maar daar ken ik hem niet goed genoeg voor.'
'Lotte, heb je even?' hoor ik ineens achter me. Ik herken deze stem uit duizenden. Mijn moeder laat haar sigaret vallen en staat, met een woest gezicht, in een ruk op. Mijn hart bonkt in mijn keel.