Het is 27-04-2016, koningsdag, ik ben hoog zwanger en over 5 dagen uitgerekend. Omdat ik vreselijke bekkeninstabiliteit heb, vieren we dit jaar geen koningsdag. We besluiten om naar mijn schoonouders te gaan, waar ik heerlijk een uur in bad ga liggen om te ontspannen. Na het eten gaan we richting huis en ik ga vroeg naar bed, omdat ik zo slecht slaap, is elk uurtje mooi meegenomen.
De volgende ochtend wordt ik tot mijn grote verbazing pas om 06:30 wakker. Ik ga naar het toilet toe om te plassen en zie bij het afvegen een spoortje bloed. Bij de tweede keer afvegen is het weg, dus ik maak me niet druk. Als ik weer in bed lig voel ik krampjes, in eerste instantie dacht ik dat het mijn darmen waren. Als ze aan blijven houden en ik besluit te timen, kom ik er al snel achter dat ik om de 3 minuten ‘krampjes’ heb van 1 minuut. Nick belt de verloskundige en die komt er meteen aan. Om 8:00 stapt ze binnen en besluit te toucheren. Ik heb op dat moment al 5 cm ontsluiting. ‘Pak de vluchtkoffer maar, we gaan naar het ziekenhuis.’ Zegt ze. Waar ik de hele zwangerschap gezegd heb dat ik in het ziekenhuis wil bevallen, wil ik nu thuis blijven. Maar helaas, de kleine man ligt niet ingedaald en we moeten uit voorzorg naar het ziekenhuis.
Ik trek een joggingbroek, een shirt van Nick, twee verschillende sokken en het meest lelijke fluffy vest ever, aan. Als een verwaarloosde stap ik in de auto, op weg naar het ziekenhuis. In de auto worden de krampjes, krampen en weet ik niet goed hoe ik ze, zittend in de auto, op moet vangen. Voor mijn gevoel trap ik mijn voeten door de onderkant van de auto heen, hang ik als een gorilla in de gordel en lacht elke bestuurder die me ziet me uit omdat ze denken dat ik een aanval heb ofzo.
Om 08:35 arriveren we in het ziekenhuis. In een rolstoel wordt ik naar de verloskamer gebracht. Ik doe mijn broek uit en kom er dan pas achter dat ik niet eens ondergoed aan gedaan heb. Als ik eenmaal in bed lig wordt ik weer getoucheerd, omdat mijn weeën nu duidelijk aanwezig zijn. 6,5 cm. Ik moet op mijn linkerzij gaan liggen zodat de kleine man ruimte heeft om in te dalen. De weeën worden steeds krachtiger, maar samen met Nick weet ik ze prima op te vangen en weg te puffen.
Om 12:00 krijg ik weer een check, 8 cm. Omdat ik vol in de weeën zit en de kleine nog steeds niet ingedaald is, wordt er besloten een katheter te plaatsen om mijn blaas te legen. Na het legen van mijn blaas wordt er een infuus ingebracht, voor het geval dat.
Om 13.20 heb ik vreselijke persdrang. Na een check blijkt dat ik al volledige ontsluiting heb. Omdat de kleine nog steeds niet goed ingedaald ligt mag ik niet meepersen. Ik moet de persweeen dus opvangen. Weer wordt er katheter geplaatst en krijg ik een pompje met remifentanil om de ‘druk’ van de weeën te verlichten.
Om 14:00 roep ik dat ik een hoofd naar buiten voel komen. Er wordt gedacht dat ik stoned ben van de pomp, maar niks is minder waar. Wanneer de verloskundige mijn been optilt, ziet ze dat een deel van mijn vliezen naar buiten is gekomen en op dat moment breken ze. Een golf van vruchtwater schiet eruit en het bed, de vloer en zelfs de verloskundige zijn nat. De kleine blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben, maar ligt nu wel ingedaald, ik mag rustig mee gaan persen.
Juist nu ik mag gaan persen, zijn mijn persweeen verdwenen. Ik moet het dus op eigen kracht doen. Ondertussen stroomt de kamer vol met artsen. Er staan ondertussen 6 mensen om mijn bed heen naar mijn kijkdoos te gluren. Nick, de verloskundige, een verpleegkundige, kinderarts, gynaecoloog en een assistent. Het lukt me om na 7 persweeen, de kleine man op eigen kracht, in de handen van de verloskundige te ‘lanceren’ om vervolgens op mijn borst gelegd te worden.
Levi is geboren, 28-04-16 om 14:34. 💙
Reactie plaatsen
Reacties